Ali Sirmen: Kader mi?

Tartışmaya başlıyorlar. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Otobüsten bileti aldık. ”Şoför bıçkın. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. İleride bir muz kabuğu görüyor. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Çektim arabayı sağa. Ona iki kişi daha katılıyor. Dayadım tabancayı kafasına. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. İnatçı, dediğim dedik. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. . . Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Sohbet ediyoruz. ",. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Hüzünleniyorum. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Hepsi boş laf. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Kafam iyice bozuk. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Sayıları üçe çıkıyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Olacağı varsa olur. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı.

Ali Sirmen: Kader mi?

. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. İnatçı, dediğim dedik. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. . Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Dayadım tabancayı kafasına. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Sohbet ediyoruz. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Sayıları üçe çıkıyor. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. İleride bir muz kabuğu görüyor. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. ",. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Hüzünleniyorum. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Kafam iyice bozuk. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Ona iki kişi daha katılıyor. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Tartışmaya başlıyorlar. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Hepsi boş laf. Çektim arabayı sağa. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Otobüsten bileti aldık. Olacağı varsa olur. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. ”Şoför bıçkın. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor.