Ali Sirmen: Kader mi?

Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Sohbet ediyoruz. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Tartışmaya başlıyorlar. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Ona iki kişi daha katılıyor. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. ”Şoför bıçkın. Çektim arabayı sağa. Otobüsten bileti aldık. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Kafam iyice bozuk. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. . Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Olacağı varsa olur. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Hepsi boş laf. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Dayadım tabancayı kafasına. Hüzünleniyorum. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. . Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. İleride bir muz kabuğu görüyor. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. ",. İnatçı, dediğim dedik. Sayıları üçe çıkıyor. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye.

Ali Sirmen: Kader mi?

Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Sohbet ediyoruz. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. İleride bir muz kabuğu görüyor. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Ona iki kişi daha katılıyor. Hepsi boş laf. . Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Hüzünleniyorum. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. ",. Olacağı varsa olur. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. İnatçı, dediğim dedik. Çektim arabayı sağa. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. . Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Kafam iyice bozuk. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Dayadım tabancayı kafasına. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Sayıları üçe çıkıyor. ”Şoför bıçkın. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Otobüsten bileti aldık. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Tartışmaya başlıyorlar. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum.