Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Her şey böyle başladı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. . Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her şey böyle başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi.