Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. . Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Her şey böyle başladı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. . . Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . . Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Her şey böyle başladı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı.